Αγαπημένη μου,

Όσα μίλια κι αν διέσχισα, δεν ήταν αρκετά για να γεφυρώσω την αγεφύρωτη απόσταση, που φρόντισες να διατηρήσεις μεταξύ μας.

Είχα τόσα να σου πω, μα δεν πρόφτασα. Τη θέση της φωνής μου, πήρε η πένα της ψυχής μου. Άπλωσα τα συναισθήματά μου πάνω σε λευκές σελίδες, δίνοντας μία νότα ελπίδας στη σιωπή, πως κάποτε θ’ ακουστεί.

Δεν πέρασε ούτε μία ημέρα, που να μη σου έγραψα. Το συρτάρι μου γέμισε με γράμματα, που δεν έφτασαν ποτέ στα χέρια σου. Γράμματα μελαγχολίας, νοσταλγίας, γλυκιάς προσμονής.

Άραγε θα γυρίσεις; Θα γυρίσεις! Γιατί όμως αργείς; Σε περιμένω, μ’ ακούς; Σε περιμένω!

Με αγάπη,
ο άγγελός σου.